De toekomst van vrouwen en hun rechten. Een onderwerp dat ons allemaal zorgen zou moeten baren, maar waar velen van ons liever de ogen voor sluiten. Het is tenslotte makkelijker om te doen alsof alles goed gaat, toch?
We leven in een tijd waarin vrouwen meer rechten hebben dan ooit tevoren. Maar laten we eerlijk zijn, die rechten hebben altijd op het spel gestaan. Het is een vreemde paradox. We worden geprezen voor onze ‘sterke’ en ‘onafhankelijke’ houding, maar we worden ook constant herinnerd aan ‘onze plaats’ in de samenleving, onze ‘verantwoordelijkheden’ als vrouwen. We kunnen denken dat we gelijke rechten hebben, maar laten we vooral niet vergeten wie er echt de baas is.
Ik ben het beu. De aanvallen op onze rechten die we dagelijks moeten doorstaan. Van politici die proberen abortusrechten terug te draaien tot de mannelijke collega die zo nodig zijn handen niet kan thuishouden. Maar weet je wat het ergste is? Dat we moeten zwijgen. God verbiedt dat we bang zijn voor wat de toekomst zal brengen.
Want ja, ik ben bang voor de toekomst. Met de opkomst van extreemrechts, die traditionele genderrollen weer omarmt en vrouwenrechten bedreigt, voel ik de angst aan me knagen. Hoe lang voordat de rechten waar generaties vrouwen voor gevochten hebben, weer worden afgenomen?
Soms vraag ik me af waarom ik blijf vechten tegen een systeem dat duidelijk niet voor mij is ontworpen. Maar dan herinner ik me de vrouwen die voor ons kwamen. De vrouwen die hebben gevochten, gestreden en geweigerd om stil te blijven. Ik ben hen een gevecht verschuldigd. Wij allemaal.
Dus waar blijft onze revolutie? Waar blijft het moment waarop we niet langer bang hoeven te zijn voor een toekomst waarin onze rechten weer ter discussie staan? Ik ben moe, maar ook vastberaden. Ik ben het zat om bang te zijn. Om te zwijgen. We moeten eisen wat rechtmatig van ons is. Onze toekomst, onze rechten, onze vrijheid.
