Ik zat aan de tv gekluisterd toen Finland vorig jaar als laatste aan zijn halve finale mocht beginnen. Drie minuten later dacht ik: “What. The. Fuck is er net gebeurd?” Een man in een fluogroene bolero die uit een kist kruipt, dreunende metal die verandert in een carnavalslied en nog een piggy train tussendoor. “It’s crazy, it’s party!” riep zanger Käärijä op het einde. Precies wat deze act was. Geen idee wat ik net gezien had, maar het was geweldig.
Nooit eerder snapte ik wat mensen bedoelden wanneer ze zeiden dat de muziek van een bepaalde artiest hen steun bood. Maar vanaf die eerste keer dat ik Cha Cha Cha door de boxen hoorde knallen, snapte ik het. Ik verstond geen woord van wat de Fin zei, maar ik begreep precies wat hij bedoelde. In de grote finale vertelde Peter van de Veire waarover het lied gaat: iemand die zich onzeker voelt op een feestje, een paar pina colada’s drinkt en dan helemaal losgaat. Voor zover dat nog niet het geval was, was ik helemaal verkocht. De frustratie, pijn en alsnog losgaan. Alles klopte, zowel op het podium als in mijn hoofd.
Baby Lasagna heeft duidelijk goed geluisterd naar het voorbeeld van de Fin. Beide nummers slaan alles en niets tegelijk. Ze rocken aan 200 per uur en hebben het publiek van begin tot eind mee. En zelfs de bolero heeft de Kroaat nagemaakt door de gordijnen van zijn grootmoeder aan te trekken.
Ik gun Baby Lasagna alle succes op Eurovision. Hopelijk met topperformance en een recordscore in de televote. Ik verwacht drie minuten pure wanorde, maar wel de beste drie minuten van de hele show.
