Eerst en vooral: wat is homofobie, transfobie en bifobie? Fobie is eigenlijk een verkeerd woord, homofoben rennen niet gillend weg als ik met mijn lief door de Lange Steenstraat wandel. Ze zijn helemaal niet bang van ons, ze zijn vooral kwaad omdat we van elkaar durven houden. Twee personen van hetzelfde geslacht die verliefd zijn, schande.
Als het vandaag 1989 was geweest dan hadden die boze mensen in de Lange Steenstraat gelijk gekregen. Toen was homoseksualiteit volgens de Wereldgezondheidsorganisatie nog een psychische aandoening. Op 17 mei 1990 werd homoseksualiteit uit die lijst van ziektes geschrapt en sinds 2005 is vandaag IDAHOT. De dag waarop LGBTQ+-organisaties aandacht vragen voor haat en discriminatie op grond van seksuele oriëntatie of genderidentiteit.
Is dat echt nog nodig? Ja, we zijn intussen geen 1989 meer en holebi’s hebben in ons land ondertussen gelijke rechten gekregen. Er is alleen een groot verschil tussen die rechten hebben en die rechten elke dag durven omarmen. Die rechten omarmen zit in kleine dingen zoals hand in hand lopen, ‘mijn lief’ zeggen in plaats van ‘mijn vriendin’ op een sollicitatiegesprek, eerst de omgeving scannen voor je elkaar een kus heeft en dan alsnog rare blikken krijgen.
Een vriend van mij kreeg vorig jaar zijn eerste job en vlak voor hij voor het eerst naar het bedrijf zou gaan, stuurde hij me een hele hoop foto’s van zijn outfit. Ik moest oordelen of hij er niet ‘te gay’ uitzag want hij was bang voor vooroordelen. Het zijn geen levensingrijpende dingen en ik ben blij dat ik in een land woon waar ik kan trouwen en de mogelijkheid heb om meemoeder te worden. Op dagen als 17 mei is het echter ook belangrijk om erbij stil te staan hoe jong die rechten zijn en hoeveel werk er nog aan de winkel is om geweld en discriminatie tegen te gaan.
Waarom krijgen heteroseksuele en cis gender mensen geen eigen dag, zij krijgen toch ook met geweld en discriminatie te maken? Het is belangrijk om te onthouden dat heteroseksuele en cis gender mensen ook in elkaar geslagen kunnen worden, ook discriminatie kunnen meemaken en zich ook onveilig kunnen voelen. Alleen speelt hun genderidentiteit of geaardheid daar geen (grote) rol in en dat is het verschil met de aandacht voor de discriminatie en geweld die we vragen op 17 mei.
Wat kan je doen om het voor LGBTQ+- personen in je eigen omgeving makkelijker te maken? Je kan kleine dingen doen die toch al een groot verschil maken; vragen of iemand een partner heeft in plaats van een vriend/vriendin, je voornaamwoorden in je bio zetten of er iets van zeggen als iemand ‘homo’ als scheldwoord gebruikt. Je hoeft niet elke dag met een regenboogvlag en gebalde vuist op straat komen om een goede ally te zijn. Mij niet nastaren als ik straks met mijn vriendin door de Lange Steenstraat loop, is al een goed begin.
Artikel door Vere Verheecke.
